We begonnen deze ochtend met een ‘photoshoot’ voor het hotel. Waarna we gezamenlijk gingen ontbijten, de kamers checken, sleutels inleveren en uitchecken, touringcar in, vliegveld Boedapest doorlopen, vliegtuig in, aankomst Eindhoven, warm onthaal door ouders en ieder vervolgens ons eigen bedje opzocht.
Papegaai op z’n schouder
Met de gedachte dat iedereen ’s ochtends vroeg fris en fruitig zou zijn had Robert met Katalin afgesproken om 07.00 uur de ‘photoshoot’ te houden. Katalin had haar vader bereid gevonden, professionele onderwaterfotograaf, om van ons teamfoto’s te maken op het plein voor het hotel.
Dit betekende vroeg uit de veren, opfrissen, je tanden laten glimmen, het tenue aandoen, de bekers poetsen en de medailles omhangen. Opstellen naast de fontein met een fantastische achtergrond die Hongarije voor ons betekende. Per team, staf en als gehele groep werden er diverse foto’s gemaakt. Met de volste vertrouwen dat de onderwaterfotograaf met de papegaai op z’n schouder deze clownsvissen, op het droge, goed wist vast te leggen.
Uitchecken, maar eerst goed checken
Het zal je gebeuren… Sta je in Nederland en ben je de souvenirtjes voor je familie vergeten of misschien wel erger je favoriete onderbroek hangt nog te drogen op je balkon in Kaposvar…
Om dit alles te voorkomen hebben we na het ontbijt de kamers uitgebreid gecheckt. Hebben we de sleutels voor de laatste keer afgegeven bij de receptie en het personeel bedankt voor de goede zorgen.
Bussie komt zo
En inderdaad hij komt zo… Dit hoorden we nadat we hadden gebeld om te vragen waarom deze nog niet was verschenen om 09.00 uur… Wat bleek is dat de bus die nacht een groep Ierse handballers had weggebracht en dat zij de bus enorm smerig hadden achtergelaten. De busmaatschappij moest een andere bus inhuren en dat zorgde voor 15 minuten vertraging. Wat uiteraard verwaarloosbaar was.
Dat de bus niet aan de chauffeur gewend was bleek al bij het wegrijden. Handgeschakeld, andere manier van remmen en een knopje die omgezet had moeten worden zodat de piep zou verdwijnen. Eenmaal opweg was de bus aan de chauffeur gewend en was alleen nog de belijning op de weg niet altijd even duidelijk voor de chauffeur. Gelukkig bleek dit al snel geen probleem meer en werd er gezellig onder gezang van de staf, uit Zuid-Nederland, een balletje overgespeeld en verhaaltjes gedeeld.
Ruim op tijd arriveerden we op BUD (Boedapest Airport). Waar we in de vertrekhal nog even moesten wachten totdat we de koffers konden inchecken. Uiteraard werd ook hier een balletje, onder toeziend oog van de honderden andere reizigers, overgespeeld.
Door de beveiliging
Uiteindelijk kwamen we er allemaal door… Net als op de heenweg werd de tas van Robert uitgebreid nagekeken op drugs en werden de gadgets uitgebreid bekeken. Ook Alek mocht net als in Eindhoven wat achterlaten, maar gelukkig mocht zijn Barbie en theelepel wel mee.
Ook net als bij Eindhoven mochten we als groep makkelijk doorreizen. De voorbereiding op controles over het ‘formulier toestemming reizen met minderjarige naar het buitenland’ hadden we gelukkig niet nodig, ook al waren we erop voorbereid het zal met zo’n grote groep veel tijd gekost hebben.
Reizen met aandacht
Vanaf het hotel reisden we als groep in ons tenue en de staf in de polo’s. Dit gaf een ontzettend gaaf beeld voor ons als groep. We trokken enorm veel aandacht van andere reizigers en het gaf een makkelijk gespreksonderwerp als men ons aansprak. Het geklingel van de medailles was ook een mooie toevoeging. En de volleyballen op het vliegveld maakte het plaatje compleet.
Warm onthaal in Nederland
Voor vertrek nog even een groepsfoto voor het vliegtuig. In het vliegtuig zaten we weer allemaal bij elkaar, met een rij aardige Nederlanders ertussen. Waarvan de baby al snel contact had gemaakt met ons (Rian en Pepijn in het speciaal), en waarvan de ogen gingen glunderen bij het zien van een volleybal. Dat men onder de indruk was van al die sportieve passagiers bleek al snel toen een vrouw haar flesje sinaasappelsap wilde schudden. Ze was zo onder de indruk van Kees dat ze vergat dat de dop niet meer op het flesje zat… Het resultaat? Een nat pak voor mevrouw, Kees naar sinaasappelsap rook en de rest van ons met een lach op het gezicht zat…
Boven Nederland begon de turbulentie wat op te spelen en na een goede landing stonden we weer met onze voeten op Nederlandse-grond. Koffer ophalen en naar de ontvangsthal.
Waarom het een ‘ontvangsthal’ heet werd ons al snel duidelijk. Met de bekers voorop liepen we door de schuifdeuren heen en daar klonk de vuvuzela samen met hard applaus. Hoe gaaf dat de families ons massaal kwamen onthalen, super bedankt!
[fusion_youtube id=”https://youtu.be/2U8JYlTJUPE” width=”” height=”” autoplay=”false” api_params=”” hide_on_mobile=”small-visibility,medium-visibility,large-visibility” class=””][/fusion_youtube]
Uhm en nu
Daar stonden we dan bij onze ouders in de ontvangsthal. Hoe laat moeten we wat? De hele week kregen we de planning via WhatsApp door en nu… Moeten we nog wat, of mogen we gaan… Willen we wel uit elkaar…
Daar stond Robert dan met een verassing voor z’n neus, een super gaaf ingelijst wedstrijdshirt met de tekst ‘Robert bedankt!’ met daaromheen foto’s vanuit Hongarije… Robert bedankte de spelers. Waarop al snel de enthousiaste toestroom van ouders begon, die toch even hun waardering kwamen uitspreken. En hoe leuk ze het vonden hoe we het thuisfront op de hoogte hielden. Vol lof over de organisatie en staf.
Spelers vertrokken naar huis, maar eerst kwamen ze de staf nog even gedag zeggen en bedanken voor de super week.
Met een heerlijk gevoel verliet de staf Eindhoven om nog even gezamenlijk een burger te eten om vervolgens de weg naar huis te vervolgen.